จงโผผิน บินฝ่า สู่ฟ้ากว้าง
แม้อ้างว้าง เหว่ว้า ก็อย่าถอย
เรียนรู้ ฝึกฝน อดทนคอย
อุปสรรค มากน้อย ค่อยสร่างซา
ที่โค้งรุ้ง ข้ามแสง ตะวันฉาย
คือจุดหมาย ปลายทาง เห็นข้างหน้า
ด้วยดวงใจ ด้วยปีกแกร่ง แรงศรัทธา
จะฟันฝ่า สู่เสรี แห่งชีวิต
มีเพื่อนเป็นคู่คิด ถูกหรือผิดคอยติงเตือน
ถึงใครเขาแชเชือน เพื่อไม่ทิ้ง ยังจริงใจ
ปวดร้าวหลายคราวครั้ง เพื่อนสร้างหวัง ให้สู่ใหม่
ร่วมต้านผองมารภัย ร่วมเสพสุข ทุกข์ด้วยกัน
ซึ้งในน้ำใจนี้ เกินวลี เอ่ยลำพัน
จึงร้อย ถ้อยจำนัน แทนมาลัยให้มิ่งมิตร
เหนื่อยใช่ใหม อยากพักใจสักครั้งหรือยังเพื่อน
ทุกข์ร้อน อ่อนละอา อย่าแชเชือน
มาสิเพื่อน มานั่งลงที่ตรงนี้
เพื่อผ่อนพัก ทักทายดอกไม้ใหว
ดูน้ำใส ใหลเอื่อย ระเรื่อยรี่
ฟังลำนำ ธรรมรส บทกวี
และดื่มซับ สุนทรี ให้ชีวิต
ก็เท่านี้ แหละชีวิต ป่วยการคิดให้อับเฉา
เมื่อวันนี้ยังมีเรา ต้องย่างเท้า ก้าวต่อไป
ก้าวไปไม่ละลด อนาคตย่อมสดใส
แม้อาจพรั้งพลาดไป หากก้าวใหม่จะมั่นคง
ก็ผ่านร้อน ผ่านหนาว หลายคราวครั้ง
ผ่านทั้งรัก ทั้งชัง หวังสลาย
ก็ยังยิ้ม ยังเย็น ไม่เห็นตาย
ใช่โชคร้าย จะจองล้างอยู่ข้างเดียว
ขอเพียงมี กำลังขวัญเข้าฟันฝ่า
กระรอกน้อย ก็หาญท้า พญาเหยี่ยว
เมื่อบาดเจ็บ ไร้ผู้ อยู่ยาเยียว
จะเด็ดเดี่ยว เลียแผล ให้แก่ตน
ก็ผ่านมา แล้วผ่านไป หลายๆเรื่อง
ก็เปล่าเปลือง ปวดใจ หลายๆหน
ก็ทนเถิด ทนให้ทำ ย้ำให้ทน
เพื่อที่สุด หลุดพ้น เลิกทุนทุกข์
 |
